Nakakasawa palang sumagot ng tanong na “Kumusta? May trabaho ka na?”
Dito ko dinala ng SarangGola sa Singapore. Tulad ng iba, dito makikipagsapalaran. Sabi nga ng marami nating kababayang OFW, para daw mabigyan ng mas magandang buhay ang mga iniiwan sa Pinas. Ganun din naman ang target ko. Iyun nga lang, sa ngayon eh hindi ko pa masasagot kung maibibigay ko yun.
Oo, wala pa akong trabaho.
Hindi ko rin masagot ngayon kung tama ba ang ginawa ko. May matino naman akong trabaho sa bayan nating mahal at nasa isa akong malaking kumpanya. Iyun nga lang, hindi naman nangangahulugan na ang lahat ng iyon ay makapagbibigay ng mga target mo.
Sakto lang ba. Kapag sumweldo sa kalahatian ng buwan, may budget ako para sa susunod na kalahati. Sabihin na natin na may natitira namang konting pang gimik o pampatak sa inuman kapag dumarating ang day off.
Pero hanggang dun lang. Hindi pwedeng mangarap na bumili ng bahay at lupa. Kung lupa pala sa paso, pwede pa, samahan pa natin ng halaman.
Uubra din naman pala yung totoong bahay at lupa, iyun nga lang eh matapos ang tatlumpong taong pagseserbisyo sa kumpanya. Iyun nga lang, you’ll never the chance to experience the luxury of life.
Kaya nung naisip ko na hindi pwede yung ganun, buo ang desisyon ko na iwan ang Pilipinas. Ito ang puro at sandaang porsiyentong sapalaran, walang naghihintay na trabaho…make or break sabi ko sa sarili.
Wala naman sigurong masama, nangarap lang naman ako. (Nakakaiyak sa totoo lang. Hindi ko alam kung dahil sa homesick o dahil sa sitwasyon ko ngayon.)
Basta sa ngayon, sige lang ako sa pagkakalat ng resume na parang nagbebenta ng kakayanan. Kahit paulit ulit kung kinakailangan, pake ko ba, hindi naman nila ko kilala eh.
Nasa kanila na ‘yun, kung deadmahin nila. Malamang sa malamang, kawalan nila ako.
Salamat nga pala kina Jepoy, Grilledbeef at Bulakbulero na naglibre ng masaganang hapunan nu’ng pangatlong gabi ko pa lang dito.
Dito ko dinala ng SarangGola sa Singapore. Tulad ng iba, dito makikipagsapalaran. Sabi nga ng marami nating kababayang OFW, para daw mabigyan ng mas magandang buhay ang mga iniiwan sa Pinas. Ganun din naman ang target ko. Iyun nga lang, sa ngayon eh hindi ko pa masasagot kung maibibigay ko yun.
Oo, wala pa akong trabaho.
Hindi ko rin masagot ngayon kung tama ba ang ginawa ko. May matino naman akong trabaho sa bayan nating mahal at nasa isa akong malaking kumpanya. Iyun nga lang, hindi naman nangangahulugan na ang lahat ng iyon ay makapagbibigay ng mga target mo.
Sakto lang ba. Kapag sumweldo sa kalahatian ng buwan, may budget ako para sa susunod na kalahati. Sabihin na natin na may natitira namang konting pang gimik o pampatak sa inuman kapag dumarating ang day off.
Pero hanggang dun lang. Hindi pwedeng mangarap na bumili ng bahay at lupa. Kung lupa pala sa paso, pwede pa, samahan pa natin ng halaman.
Uubra din naman pala yung totoong bahay at lupa, iyun nga lang eh matapos ang tatlumpong taong pagseserbisyo sa kumpanya. Iyun nga lang, you’ll never the chance to experience the luxury of life.
Kaya nung naisip ko na hindi pwede yung ganun, buo ang desisyon ko na iwan ang Pilipinas. Ito ang puro at sandaang porsiyentong sapalaran, walang naghihintay na trabaho…make or break sabi ko sa sarili.
Wala naman sigurong masama, nangarap lang naman ako. (Nakakaiyak sa totoo lang. Hindi ko alam kung dahil sa homesick o dahil sa sitwasyon ko ngayon.)
Basta sa ngayon, sige lang ako sa pagkakalat ng resume na parang nagbebenta ng kakayanan. Kahit paulit ulit kung kinakailangan, pake ko ba, hindi naman nila ko kilala eh.
Nasa kanila na ‘yun, kung deadmahin nila. Malamang sa malamang, kawalan nila ako.
Salamat nga pala kina Jepoy, Grilledbeef at Bulakbulero na naglibre ng masaganang hapunan nu’ng pangatlong gabi ko pa lang dito.
Nung gabi ding iyun ko nakasalubong ang signage na ito.
Ikaw di ka ba magtatanong? Wala naman akong balak na mag apply sa kinainan namin. Naisip ko na lang na ang ibig nilang sabihin diyan eh “No vacancy.” Hindi pa man eh sinopla na agad ako!
SGDream®
SGDream®
Mahirap talaga maghanap ng trabaho ngayon. Gayunpaman, Keep the Faith. Makakahanap ka rin. God bless!
ReplyDelete